Moin leeve Lüüd,

vundaags weer ik mol biet Wäsche opbammeln (ja, richtig leest, ok Keerls künnt dat!), und dat buten op de groote Lien, wi hebbt jo nu endlich Fröhjoor kreegen.

Wi dat denn so is, mookt man sik bi düsse meditative Opgaav Gedanken öber düt und dat. Ik  kreeg denn ok een ölleret Handdook tofoot, dat wohl schon´n beeten mürb weer, de har´n groote Riss an´t End und mi dörchzuckte dat för een Moment – sall ik dat wirklich hier buten ophängen? Hier kann dat doch jedeen bekieken!? Wat süllt de Nobarn denken!? De künnt denn viellicht denken, ik kann mi nix leisten und mien soziale Reputation, also mien Ansehen,  is in dutt!!

Ik dach denn so för mi hin, dat dat ja eegentlich schad is, dat man düsse Gedanken öberhaupt hett wegen so´n olet Stück Stoff. Denn dat givt son Barg Lüüd, de dot no buten hin so, as weern se de besten Minschen, hebbt ´n nieet Auto op´n Hoff und mooken een op „ordentliche Bürger“ – aber in eere Breegen sünd se so mürb, dat dat weh doon mut – se lögen und bedrögen, se schieten anner lüüd an, se haut eere Kinner und Fruuns (mannigmal viellicht ok annnersrüm), se spannen bi annere Lüüd in´t Finster oder se belästigt de Nobarslüüd mit eere Dummheit, de se öbern Tuun to´n besten geven. Annere  nutzen eer „Ansehen“, üm för  sik und eere Mitlöper Vördeele ruttoholen, wat se leider ok jümmer wedder schaffen, wiel toveele Lüüd nur eenfach tokieken und düsset Volk ni de Stirn beeten.

In Gerdau hebbt de vun´t Volk gewählten Schwatten  jo denn nieen  Leitsatz „Mastanlagen statt Tourismus“ utroopen. De Börgerinitiative gegen de Massentierhaltung is rührig, aber dat, wat se mooken, prallt bisher an denn Fürstenpuckel af. Dor mutt noch´n Barg Arbeit leist war´n – dranblieben, Lüüd!!!

Nu, bevör ik denn dat Handdook in miene Füst för in mi opstiegende Wut ganz tereeten heff, heff ik dat gau an de Lien hangen und dacht: Lever´n Riss in´t Handdook as´n perforierten Breegen. Dat is tomindst ehrlich!

Also Lüüd, bit to´n nächsten Mol –

let jüm ni argern!