Leeve Lüüd,

af un an is dat doch good, wenn een mol wat op de lange Bank schuuvt. Dat is in de Politik elke Dag to bekieken, aver düsse Oart „Utsitten“ meen ik nich. Ik heff so een Kottmantel, de is nu al een poor Joohr old, man eentli noch good und vör all is de ok schöön warm. Nu weer dat man so, dat de Rietversluss nich mehr so wull und de Tipper is denn utneen gahn – twei . Nix mehr to mooken! Avers de Övertrecker hett ja noch Knööp und so weer dat erstmol nich so leeg. Dat weer so för twee of dree Wintertieten. Man wenn dat so richtig kold und de Iiswind an puusten weer, denn heff ik mi doch argert, dat de Rietverluss nich mehr güng und so heff ik mi denn verleden Johr mit de groote Jack ünnern Arm op´n Weg mookt to een Sniederstuuv. De weern heel blied und hebbt woll seehn, dat ik een Oog reeten harr, as se mi de Pries för een niege Versluss intobuun vertelln deen – meist dörtig Euros wulln se hebben. Se säen to mi, ik sall doch mol in de un de Loden nofragen, of de nich een passen Tipper harrn, de givt dat enkelt notokööpen. Dat wull ik denn doon un heff mi op´n Weg mookt. Doch ik harr keen Sott. De passen Deel weer ninich dorbi, de Rietversluss weer to „speziell“, hebbt se mi vertellt, de is keen Standard. Sull ik nu so een Barg Dalers utgeeven för een niege een!? Ik weer man so´n beeten in de Kniep un heff dat denn nich mookt, bün de Wintermaanden wedder blots mit knööpen Jack dörchkamen und harr se denn in´t Vörjohr wedder in Schapp doon. Un nu keem doch wedder een koole Tiet, wenn ok later as de anner Joohrn. Un ik hool de Wulljack wedder vör, as dat för spillerig Tüch nich mehr warm nuch weer. Man de Rietversluss hett keeneen Puck und Eerdmann heelmaakt, jümmers noch –  of wedder – blots Knööp. So, heff ik denn anseggt, nu mutt ik de Jack doch mol to de Sniedersch bringen. Wat mutt dat mutt. Blots wölk waarm Jack sall ik antrecken, solang de Sniedersch de in de Gang hett!? Un so wöör dat denn erst wedder nix. Een Dag, een heele Tiet later,  weer denn de Leuwag un Oprüüm bi de Deern in´t Hus anseggt. Een sicker Teeken, dat keen to Besöök kümmt. Nu, se hett denn ok een Regenjack utrangeert, de weer ünner de Maun tweireeten. Un so richti regendicht weer de ok nich, so dat se se nich mehr hebben wull. Se keem dormit an un froog, of se de in de Aschemmer doon sall of doch in de Tunn för ol Kleedaasch. Mien Sööte sä, se sall de woll man wegsmieten, de döcht nix as Kleedasch för anner Lüüd. Meist weer de Jack al verswunn, as ik dortokeem un mien Oog op de Versluss vun düsse Jack full. Dat ratter in mien Breegen, denn so een…,  dat is doch… Mann in de Tünn, dat süüt  doch akraat ut as de bi mien Wulljack. Ik heff de Jack an mi noom, de Tipper een beten opbagen und op mien Jack trocken. Denn mit de Tang een beten tosoom kneepen. Nu wöör dat dramaatsch – of de Slitten denn ok de Versluss tosoom trecken wöör, as dat ween mutt!? Sachen schuuv ik dat Tegenstück in de Tipperslitten…- dat weer al mol passich. Nu keem de Momang wo sik dat wiesen wöör… Ik weer so´n beten fickerig, as ik de Tipper twüschen Duum un Wiesfinger no baben trock. Un, wat meent jii woll, wat weer!? – Dat weer aver so wat vun passig! Ik har een heelmaakt Rietversluss sünner een Barg Dalers intosetten. Mit een Fintzel ut´n Schietemmer! Wat har ik doch för een Sott! Un bi de eerst Insatz heff ik denn markt, as dat de verleden Joohrn jümmers dörch de Knööp trocken hett. Wat is de Jack nu wedder moij! – Sott hebben hett woll ok mennichmol wat mit Aftööven to doon!

Neescheerig bün ik de Daag woorn, as ik een Bilaag vun dat Dagblatt vun us Rebeet seen heff. Dor stünn wat op Platt! Jungedi, heff ik dacht, dat is ja rein dull. Een plattdüütsch Information för de  Buern un de Lüüd, de dor wat vun weeten wüllt. Ik heff dat Blatt glieks an mi noom un mi dat denn nipp un nau bekeeken. Un weer forts heel belemmert – „Ohne Buern ward dat nix!“ is de eenzig Satz op veertig Sieten! Ik heff tominst keen anner funn. Dat is doch groote Schiet, heff ik dacht! Dor doot se so, as wenn dat nu vöran geit mit dat Plattdüütsche un denn blivt se bi een Överschrift hangen. „Dat weer nix!“, segg ik mol in de Richt vun´t Dagblatt! Un dat wo doch Uelzen nu wedder „offiziell“ een Hansestadt is! De Amtsspraak in de Hanse is Plattdüütsch ween! Dor hebbt jii all noch een Barg to doon, leeve Uelzer un Uelzerner! Man ran.

So, un nu lett jüm nich argern-

bit to´n nächsten Mol

Niels