Leeve Lüüd,

nu mooken se allwedder Alarm, wiel Isegrim de Heidewelt bedrohen deit! Is jo ok nich scheun, wenn he Hunger hett und sik denn een Kalv holt.- Wenn he dat denn weer. In een Öberschrift vun de Landkries-Gazett,glieks op de erste Siet, hebbt se avers natürlich nich „Kalv“ schreeven, nee, dor müss denn dat „Rind“ herholen, dormit de lesende Heide-Michel denn glieks een blootrünstige Meute vör´t geistige Oog süht, de sik öber een utwassen Rindviech hermookt. Güng jii dat nich so? Und hebbt se sik ok verfeert!? Dat wüllt se dormit ja errieken. De Lüüd süllt richtig bang ween, dormit se all nickkoppen, wenn de Jägerslüüd endlich denn ersehnten Scheetbefehl dörchsett hebbt! An de Flinten! De Wolf bedroht dat Heidevolk! Man to, sünst freet he noch june heele moderne Welt op! Wenn de Wolf nämlich, as dat jümmers sien natürliche Opgaav weer, viellicht irgendwann mol denn Wildbestand trechtreguliert hett, hebbt de Jägerslüüd nix mehr to Ballern und se künnt nich mehr de Dierten fein anfüttern mit Mais und Rööben, dormit se op de „Jagd“ kommod vun eern Hochsitt rünner de Dierten afballern künnt. Wölk Heldentaten se doch verbringen! Achterrüchs  statt Oog in Oog – dat is de Ünnerscheed twüschen Minsch und Roofdiert. Avers nur Isegrim is eisch. De höört afschooten! Wegg mit em!

Trügg to denn Bidrag in de Gazett – an Sluss hebbt se glieks noch op de Troondrüüs drückt. Se hebbt keen Chance, seggt se- dor givt dat doch würklich een Öbertool an  Minschen, de sik in „Naturschutzverbänden“ för de Dierten und de Ümwelt insetten- wat is de Welt doch slecht! Und, so is dat in een anner Bidrag an sölbigen Dag to lesen, wi sünd doch wunnerbor hundertföfftig Johr sünner düsset Diert utkoomen. Wat sall de denn wedder hier!? – Leeve Lüüd, de Eer is Milliarden vun Joohrn sünner denn Minschen utkoomen und dor güng eer dat wohl veel beeter. Glöövt jii dat!?