Leeve Lüüd,
ehrgüstern bün ik mol een beeten inne Sünn ween. Man mutt jo mol rut anne Luft und wenn de Sünn denn so blien schient, is dat meist to Juchein. Und denn hebbt wi jo ok noch richti Sott, dat wi so een fiene nerige Sellschap sünd – de de Profit vör all anner stellen deit. Jungedi, wat weern dat blots för elennig Wintertieden, ehrdat de Minschenlüüd dorvör sorgt hebbt, dat wi beter Wedder kreegen. De Römers hebbt al anfung´ und denn keem se in de Tied vun de Dampmaschien so richti to Pott und hüüt puust se soveel Schiet in de Luft as ninich vöraf. Und nu is dat sowiet – wi künnt de Aarnt infohrn! Trüch to de Gang an de Luft und de Sünn de so blien schien – dor slüüt sik de Krink nu – Merdenmang in Dezember, blots noch ´n poor Daag bi´t Wiehnachten – und mien Hart sleit vör Freid und de Oogen gahn över – de Göösbloom blööt op de Wisch! Wat moij!!! Und de smucken Roosen erst… een, twee mol noch slapen, denn ward ut de Knuppen een Blööt – und ik kann mien Leevste een lüchten sülmplöckte Frielandroos schenken! Dat is to scheun, is´t nich!? Und nu wüllt se dor wat an dreihn – in Paris sünd se tohoop kroopen und hebbt nu besloten, dat se de Warmste ophooln wüllt! Ja, se wüllt tohoop dorvör sorgen, dat de Eer nich mehr so dull warmer ward as dat nu is. De Utwirken vun dat, wat se ännern wüllt, griept ja man erst in föfftig oder hunnert Joohrn, wenn se dat denn mookt… wi künnt woll noch een poor Joohr de Bloomen und dat Vörjahrswedder in de Wintertied geneten.
Dat Wedder mookt ja man ok de een oder anner to schaffen und he ward wunnerlich. Dat givt ja Lüüd, de fohrt denn in de Sünn in de Wintertied, de eentli ja blots so heeten deit, denn dat Wedder… heff ik al vertellt. Nu is mi wat toseggt worrn, wat aver in de Richt passen deit… Dor is woll een ole griese Keerl ween, de keem vun een Urlaub wietaf trüch und meen, dat de (Heidjer-)Welt op em töven deit. He keem also so as „Mann vun Welt“ ansteebelt und sprääk vör een Höker een Fru an, de he kennen dee, wo se dat woll güng. Se hett sik ümdreiht und hett denn seggt: „Hest du noch nich maarkt, dat ik di ninich mehr grööten do!?- Denn ward dat nu woll Tied!“, sä dat un dreih sik weg. Grieshoor weer woll ornli benaut und stünn dor as een kottbeenige Dusselkopp. Dat harr woll seten. Und dat em dat mächti to schaffen mook, weer denn later noch to bekieken, wöör vertellt. He keem nocheens trüch und hett denn för de Höker sien Laden een poor Verrenken mookt. Keen kunn nich seggen, wat dat een Danz ween sull oder of he leeg worrn weer. Aver sachs is he ok bloots een appeldwatschen ol Keerl. Nich mehr und nich minn.
To Enn will ik noch vertelln, wat ik op´n ersten Advent bi een plattdüütsch Gottsdeenst weer – vulle Kark, moij Gottsdeenst, weer wedder een Plaisir. Op de drütte Advent weern wi ok bi Buer Constien op sien Hoff in Bargfeld. Dor geev dat wedder sien Wiehnachtstöver und dat weer moij! Veel Lüüd hebbt düsse Dag bi em beleevt un ik glööv de weern all tofreden! Ik müss denn leider noch wedder los to Wark. Wi weern in mien Fofftein noch eenmol dörcht Holt loopen und denn op de Weg trüch bi Buer Hans inkehrt. Nich lang, aver moij! Ach ja, und in Radio weer ik ok to höörn, hett keen mi dor bi een Snack vertellt. Se hebbt wat speelt vun de „Poetry-Slam“ bi de Bämsen Dagfahrt, wo ik mit bi weer. Hett em toseggt, hett mien Tegenöver vertellt, in de Hauptsaak hett em glööv ik fulln, dat se seggt hebbt, dat ik ut Bargfeld koom… Givt denn woll doch een Barg Lüüd, de sik geern mol wat op Platt anhöört. Man spräken, snacken, küern, proten weer beter. Denn blots vun Lustern kann kenneen Spraak leven. Snackt mit juune Göörn und dat nich blots af un an, denn ward dat ok wat! De Lütten mööt wedder an de Spraak koomen!
So, nu will ik jüm noch een besinnlich Wiehnacht mit op de Weg geven und segg mol-
bit tokamen Johr- lett jüm nich argern!
Niels
