Dat givt jo Lüüd, de magg man nich mol in Düstern begegnen. Avers dat lött sik man nich jümmer verhindern. An helligten Dagg hett dat avers doch siene besondere Oart.

Ik harr noch wat intokööpen und bün denn in de Stadt bi Feinkost Albrecht ranföhrt, wiel de an miene Streck leeg. Ik bün dor so in Gedanken twüschen de Regale an rümtüddeln, as ik schier tosomenzuckte – dor weer he all wedder mol – de ole Knacker, de doch een tiedlang Ruh geben harr. Worüm dat so is weet ik nich – ik meen dat mit dat Ruh geben. Viellicht is dat jümmer de Fall, wenn he mit een Deern togang is. Avers de kriegen denn gau mit, wat he förn verdwarsten Minschen is und denn hett he wedder´n Barg Tied för siene Breegenzuckungen. Und nu weer dat wull wedder so wiet – avers , jungedi – dütmol harr he sogor een Lob för mi – he stellte mi in eene Reeg mit Hans Christian Andersen und de Bröder Grimm! He hett mi sotoseggen „adelt“. So eene Ehre bien Inkööp – das doch mol´n fiene Sook! – Na, he is denn wedder afspaddelt und ik heff miene Rünn ok wiedergahn. As ik denn no een ganze Tied wedder in de Sünn keem, stünn dor neben mien Vehikel so een schietfarbene Potenzschleuder – „EsJuWie“ ward de wohl nöömt und kuum weer ik an Auto ankoomen, rullte de blikerne Schiethupen ut de Lück und as so´n Nacktschneck langsam an mi vörbi. De mi nur to good bekannte Stimm blubberte ut dat Innere und meente, ik sall miene Leevste doch Rosen mitbringen! – Nu wunnert mi dat noch weniger, dat he so´n Duttschieter mit de Fruunslüüd is – mit Discounterrosen warr ik doch nich bi miene Sööte vörstellig warrn! Segg mol ehrlich, dat mookt ju doch ok nich, oder!?

Lett jüm ni argern!

De Märchenonkel Niels