Moin leeve Lüüd,

dat Fröhjahr hett uns tofoot kreegen, ok wenn de Temperaturen noch nich jümmer dorvun tügen. Avers de Planten und de Blomen, de looten sik dorvun nich beindrucken, dat fangt öberall an to grönen und de Blomen setten eere ersten Farvpunkte in geel und witt, in lila und rot. Dat fallt een lichter, sik morgens ünner de Deek vörtowagen, dat is wohl noch köhl in de Fröh, avers de Luft is doch wat anners – se föhlt sik beeter an – irgendwie weeker. Und wenn ik mi op´n Wegg to Arbeit op mien Drahtesel schwing, denn is dat morns noch bannig kold an de Fingers, avers de Aten brennt nie mehr in de Bost. De Sünn schient so blien, wenn se noch deep steiht, dat man  de Oogen tokniepen mutt. Dat is schon meist een himmlischet Licht.

Op so een Licht stüert wi jetzt in de Ostertied ok to. Op´n Karfridag ward wi mit denn Remigius-Chor Klock halvigtein dat Lieden und denn Doot Jesu besingen. Dor hett dat denn Anschien, dat allens düster is, doch he kümmt wedder und an´n Osterdagg riet de Heben op und dat ward wedder hell in de Welt.

Nülichst bün ik no Bergen-Belsen west und heff mi dor de Gedenkstätte ankeeken – dat Tügnis vun een düsteret Kapitel in unse dütsche Geschicht. De Briten hebbt domols allens afbrennt, as se dat Lager befriet harrn, dor is op dat gelände nur hier und dor wat to erahnen. Avers dat is een goode Ort to´n Gedenken öber sik und siene Mitminschen und de Welt üm sik rüm. Öber sien Ümgang mit annere Minschen, öber de Küll und Verlogenheit, avers ok de Wohrhaftigkeit, de Wärme, de in uns is. Viellicht ok, üm sien Haart open to mooken, wenn dor Bänner üm sind, de op dien Leven drücken.

Dat is glööv ik good gelungen bi mien erste „Lesung“. Mit dat Duo Kandidel, Hannes und Uli, heff ik een Veranstaltung in de Woltersburger Möhl hatt. Meist söbentig Lüüd weern dor und wi hebbt se een kommodigen Obend bereitet. Hannes und Uli hebbt plattdütsche Leeder sungen und ik heff´n beeten wat vertellt und vörleest. Ik weer mächtig opgereegt, avers as dat los güng, hett dat richtig Spoß mookt. Und de Lüüd weern mucksmäuschenstill, se hebbt de Leeder und de Vertellens opmerksam lauscht und sik bannig amüseert. Ik glööv, dor weer keeneen, de nich kandidel no Hus gohn is. Öber twee Stünnen harrn wi dree se wat vördreegen- to scheun. Ik wöör mi bannig högen, wenn dat bald wedder so een Obend givt..

Ik wünsch jii all een feine Fröhlingstied und eene goode Ostertied.

Lett jüm nie argern-

bit to´n nächsten Mol- Niels