Moin leeve Lüüd,

nülichst bün ik mol to een „Notfall“ roopen woorn – dor weer een groote Schapp dörch de Stuven schuvt woorn und nu güng een Döör nich mehr to… „Kannst di dat mol ankieken? – Ik weet keen Rat mehr!“ wöör mi utrichtet.
Nu, wi denn noch an lieken Dagg dorhin und ik heff mi dat beluert. Op denn ersten Blick weer all to sehen, dat dat goode Stück nich mehr ganz in Lot stünn. „Keeneen weet mehr wieter“, hett dat denn heeten.“De und de hett sik denn Schapp ok all ankeeken, avers de Döör hebbt se all nich tokreegen.“
Ik bün denn to´n Ünnersöken to de Döör – mmh, sit scheep, kannst viellicht no de Besläge nostellen, avers erstmol de heele Schapp utrichten – viellicht givt sik dat denn jo vun alleen… Denn de nich totokreegende Döör suutje op und to moken und de Ritz an de Beslagsiet beluern – nee, dor is Luft twüschen…
Avers worüm feddert dat Ding denn so dwars? „Dor muttst wohl länger an rümpusseln“, dach ik to mi.  – Mennigmol givt dat avers ok een fixet End:  Ik heff de Döör ganz opmookt und mi keek ganz unschullig een Pappkist an, de so öber de Bordkant hung… Ik heff se to Siet dreiht und de Döör tomookt. Dor geev dat erst groote Oogen und denn schallte luutet Gekecker dörch de Stuv. „Dat givt dat doch nich! Nee, wat pienlich! Dat döffst Du avers keeneen vertellen!“ – Avers de Geschicht is eenfach to scheun! Und ik heff mi trüchversickert – ik döff dat schrieven und mi wart nich de Fründschaft opkündigt – so, as dat vundaags mol mit een lütte Vertellens över een Ümtogg weer…

…und denn weer dor noch een annere Döör, de mi de Daagg ünner de Oogen keem: Ik weer vundaags mol bi een Dokter. Nich, dat ik nich geern mol an een Tresen stoh, avers düt weer een Anstohn, üm erstmol an de Reeg to komen. Dat is ja schon mol öberhaupt nix för mi, avers dat nützte nix. Ik wull to´n Dokter, also Stohn und Kieken und Tööben… Ik stünn dor also blöd rüm as de annern Tööber und keek so dörch de Gegend. Dor weern´n poor Biller an de Wand und Blomen stünnen dor achtern Tresen op de Schappen und achter mi weer de Schuuvdöör ut Glas – dor bün ik vör een ünendliche Tied rinkoomen und nu weer ik jümmers noch in´n Windfang …- Dor bleev mien Oog an een lütten Kassen hangen. – Nee, so dicht weer ik doch nich doran – mien Blick bleev doran hangen, de Oogen  sünd noch beide dor . – Also, düsse lütte Kassen har in de Mitt een roten Knoop und dor stünn watt böber und dor stünn wat ünner – boben stünn op Ingelsch „NOT STOP“ und dor ünner „EMERGENCY STOP“! „Wat´s dat denn för een Schiet,dat is ja as in Schilda!!?“, dach ik to mi, „sall man nu denn Knoop nich drücken oder drücken, wenn de Döör mol verrückt speelen deit!?So een Blödsinn!“- Ik keek denn nochmol op denn Kassen und denn- dat duerte een Momang- keem een Grienen in mien Gesicht – „Dat is gor nich allens Ingelsch – bobenöber steiht op Düütsch „NOTSTOP“!  Dat ward eentlich tosomenschreven!  De mooken een noch ganz breegenklütterig mit eer Sprakengemische und de Rechtschrievreformen!

Avers ok dorvun loten wi uns nich argern-

bit to´n nächsten Mol

Niels