Moin leeve Lüüd,

nülichst wer ik bi een Dörpsdag un dor gifft dat jo een Barg Vertellens vun Dörp. Wat so allens in verleden Johr west is un wat in Tokunft anstohn deit. Un dor hett sik denn ok een Jägersmann mellt. De hett erstmol richti dörchlooden un hett denn sien Salven op de Beraters för de Wulfen afschooten. Dat weer´n doch allens Wennhalsen, sä he. Nu, wo de Wulf doch vör de Dörpen steit un dat al klor is, dat he Schaap hoolt hett, nu wöörn se all inknicken un de Jägerslüüd recht geven – de Wulf höört weg, man mutt nu doch endli inseehn, dat dat Diert afschooten warrn mutt und dat opsteed! So lamenteer he denn een heele Tied rüm und snack sik meist in Raasch. Un ik meen ok, dat ik ruthöört heff, worüm he jümmer ossiger wöör – sien Oogen sprungen meist ut de Hööhl as he vun Afscheeten snack – he harr sik woll al sien Wulfskopp över de Kiekkassen in de Dööns utmoolt. Wenn se doch blots de Scheetbefehl geven wöörn – denn, ja denn… Nur dat Sabbern hett he sik verkneepen. Sachs heff ik ok blots nich seehn, wo he sik mit de Maun övert Muul wischen dee.

Ik heff denn de Daag mol een so een Beratersminschen ansnackt, wat he denn dorvun holen deit un wat dor woll an is an de Geschicht vun de Wulf in´n Dörp. He anter mi, dat dat nich würkli een Bewies geeven dee un dat dat even ok Jägerslüüd geven deit, de giern so een Trophäe hebben wüllt. Nu, recht hett he woll. Keeneen hett mehr wat över de „Echtheit“ vun de Bericht vertellt, nix weer mehr to höörn of gor to lesen. Weer woll Jägerlatien.

Aver poor Weeken later harrn wi een Drepen. Wi keemen an Avend vun een Veranstalten und ik seeg in de Wiet een Oogenpoor op Feld lüchten – dat Wietlücht speegel sik. Ik dach an een Reh un güng vun Gas und mook dat Lücht een Stuf rünner. Dat Diert seet sik in Gang un keem direktemang op de Straat to. An de Bewegen seegen wi nu, dat dat keeneen Reh sien kunn. Nee, dat weer een Voss, dach ik för een Momang. Doch dorför weert to groot. Un denn de Oart to loopen. Nee. Keen Reh, keen Voss.

Sachs hunnerföfftig of tweehunnert Meters för us krüüzte dat Diert nu de Straat. Leep as een Hunn un weer gries. Denn weer´t ok al nich mehr to seehn. Man ik glööv, dat weer wohrhaftig een Wulf! Wi weern heel opreegt. Nu hebbt wi doch endli een to Gesicht kreegen. Dat weer een dull Beleevnis. Dat kribbel so´n beten. Aver bang hett mi dat nich mookt. Hebbt jii ok al een seehn!?

Lett jüm nich argern –

bit to´n nächsten Mol

Niels