Leeve Lüüd,

de Vörwiehnachtstiet is de Tiet vun´t Tööven. Dat kennt wi ut de Bibel, dat is elk Johr wedder so. Ok wenn dat veele Lüüd nich mehr of noch nich in ehr Denkmuster passen deit. Ok de, de mit Innbrunst vertellt, dat se nix „dormit“ to doon hebben wüllt, so sünd se all an Tööven or minst an Sööken. Sülm heff ik mi vun de Kark losseggt, dat is Johrteinte trüch. Denn heff ik doch na een heel lange Tiet de Kenn hat, dat dor wat an is, dat dat mehr as blots Märken un Geschichten sünd. Und so hett mi dat Knööf geven un  wenn ik doran trüchdenken do, denn weer ok in de Tiet vun mien Unglöven een heele Deel vun de Kenn al dor. Bi de verleden Gottsdeenst to´n Openmaken vun de Wiehnachtsmarkt in Gerdau hett de Paster ok dorvun snackt – vun´t Tööven un vun dat Bargen , dat Gott us toseggt. He seggt us to, dat he kümmt, wenn wi em würkli bruukt. Versööken wi still to warrn un totolustern. Denn kümmt de Kenn un wi künnt Ruum geven, de Ruum för Gott sien Smuckheit, so hett  Paapst Franziskus seggt. Wenn wi dat schafft, denn mag de Welt noch so leeg ween, wi sünd op de rechte Weg un dor kann us nümbs een Leed andoon.

Een behaglich Adventstied wünscht jüm

Niels