Tohus is dor, wo een Moin seggt…

PlattsnackerABSo heet dat und ward faken ut de Schuuvlaad vörkraamt, wenn´t passen deit. Orer ok nich… Heel giern ward dat ok jümmer wedder mol bi Snutenbook op een plattdüütsch Siet sett – „posted“, seggt een denn jo dorto. Und denn möögt dat een hannvull Lüüd, de „liken“ dat denn forts und anner Snutenbooker melln sik denn mit een Kommentar to Woord – „Moin!!!“ orer „Jo, moin!“, „Finn ik ok!“,  „Tohus is an scheunsten!“,  „Hett mien Oma ok al jümmer seggt!“ und so wieter und so wieter. Tscha, ik wohn jo man in Noordland, dor wo elkeen Moin seggen sall und sik tohus fööhlen doot, und heff denn mol een lütte Erheben mookt. Ik bün biit Loopen de een orer annern Minschen in de Mööt koomen. Blots so twee, dree, viellicht mol veer Lüüd, de ik denn een „Moin“ towedder bröcht heff. Nich to luut, sull sik jo ok keeneen verfehrn, man even so, dat de anner dat höörn müss. De erste hett mi een „Moin“ trüchgeven, ´n beeten brummelig, avers sünner Twiefel een „Hier bün ik tohus“-Groot. Moij! Heff ik dacht, is woll wat richti mit denn Snack. Denn keem een heel Tied gornix. Avers is nich to verwunnern, in´t Holt loopen so veel Lüüd jo nich rüm. Denn keem ik man no een Tied to Dörp und dor weer een Minsch togang in sien Goarn! „Moin“ bröch ik em towedder. De Minsch, dat weer een Fru, also se keek mi blots mit groote Oogen an und sä  – nix. Swiegen. Ik heff mien Grööten een tweetet Mol afgeven, man dat bleev still. Hmm. Good, heff i dach, ok een Minsch ut Noordland mag woll mol bedröfft ween und bün denn wieter dörch dat Dörp. Weer man ruhig an düssen Dag und  so duerte dat een Momang, denn keem wedder een in mien Rebeet. Und wat hett he seggt?- „Tach!“, mit een Betoon dorbi, as wenn ik dat jo nich noch eenmol mooken sall – dat „Moin“ seggen… Mien Statistik har nu enn bannig Scheeplag kreegen! Wenn…, also… wenn dor würklich wat an is, an düssen Utspruch, bün ik hier woll nich tohus, heff ik so simmeliert. Dor wo Lüüd so verdwarst sünd und nich mol een eenfach „Moin“ – mutt jo nich dat Befinn´ wedderspeegeln – över de Lipp bring´doot, deit doch wat ni richti ween, orer? Viellicht höört de eenfach Groot jo ok nich mehr to´n gooden Ton, bi denn düütschen Michel. He pleegt siene Manschetten, as dat vun de Privatsenners und dat „düütsche Dagblatt mit de veer Bookstaven“ vörgeven ward. Und denn kriggt he doch dat Muul op. För een lies „Moin“ reckt nich, man dumm Tüch grööhlen kann he denn mit Utduuer. Finn ik gediegen.

Vun Loopen weet ik noch wat to vertelln, ok een gediegen Sook. Ik heff so twee, dree, veer Loopschöörts. Een vun een Treppenloop, de ik mol mitmookt heff, anner, de ik mi so över de Tied köfft heff. All so´n niemoodschen Plastikkraam. Mit „Feuchtigkeitsregulierung“ und wat se nich all dullet in de Fasern rinweevt hebbt. Man dat döcht all nix, leeve Lüüd. Dor ward nix transporteert und no buten leit. Wenn ik erstmol an schweeten bün, is de Stofflappen no een poor Kilometers miegendörchnatt. Und denn ward dat leeg. Dat Plastik kööhlt af und denn is dat so wat vun asig, dat ik mi denn Lappen an leevsten vun Liev rieten mag. Ik bün denn froh, ween ik tohus bün und denn Mist uttrecken kann… Mi hett denn de een orer anner vertellt, dat liggt doran, dat dat keen Markentüch is. De Mookers, de sik „Markenhersteller“ nöömt, de hebbt de niemoodschen Faser, de wat d(r)öögen doot. Dorüm is dat denn een good Anlaag för een beeter Fööhln bi´t Sport mooken. So veel  mag ik man nich utgeven, för so een ümarbeit geele-Sack-Tüch. Also war ik dat woll ninich beleeven, wo fien dat is, modern to schweeten… Doch, wat sall ik seggen, denn geevt een Överraschen to´n Bortsdag – wat heff ik mi höögt över een nieget Loopschöört vun een Mark, de ganz boben mitspeelen deit in de Sportutstatterwelt. Und watt dat lüchten dee! Wunneboor, heff ik dach, nu blivt de Schweet nich op de Huut orer verkliestert mien Schöört. Nu blivt allens dröch. De Schweet ward in nullkommanix dörch de niemoodschen Markenfasern no buten leit und ik kann een nieget Loopfööhln beleven. So scheun ward dat warrn. Kann ik bestimmt gliecks nochmol so wiet loopen. Een Heiteckschöört und denn noch de App op mien smarte Sabbelknoken. Nu kann´t losgahn! Tja…Wat rut keem, is kort und bünnig seggt – Wat een Schiet! – Ik glööv meist, düsse düüre Kram hett sik noch gauer vullsoogen as miene olen Schöörts. Mi woor meist kold, as ik anhoolen müss, wiel de gräsige App mol wedder de Satelittenkontakt verschütt gohn weer orer de smarte Sabbelknoken meen, he müss nu eenfach mol denn Deenst instelln.

Ik glööv, ik hool mi wedder een Schöört ut Schurwull, de ward ok natt, avers höllt liekers waarm. To´n Harvst viellicht. Avers de App, de heff ik al löscht. Dor mutt ik mi al nich mehr över argern. De eenfach Klock deit dat ok! As frööher!

So, leeve Lüüd, een scheun Mierkensommer wünsch ik ju

-und lett jüm nich argern!

Niels

Print Friendly, PDF & Email

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert

Diese Website verwendet Akismet, um Spam zu reduzieren. Erfahre mehr darüber, wie deine Kommentardaten verarbeitet werden.